POMAKLARIN TRAJEDİLERİ

 

ŞABAN A. BAŞOV, KAÇAN POMAŞKA İZPOVED

 

GÜLBERK BİLECİK HOCA'DAN İKİ ESER: FİLİBE'DE OSMANLI MİMARİ ESERLERİ VE KÖSTENDİL, DUPNİTSA,VRATSA VE LOM ŞEHİRLERİNDE GÜNÜMÜZE GELEN OSMANLI ESERLERİ

 

HARMANLI ÇEŞMESİ

 

HARMANLI ÇEŞMESİ, 2022, FOTO: BZÇ

NEVROKOP

 

Tosçalı ve Amatlar Arasındaki Medrese, Mustafa Emrullah

 

Kırcaali, Eğridere ilçesi Amatlar ve Tosçalı arasında bulunan medresenin müderrislerinden
Mustafa Yusuf Efendi'nin türbesi (v. 1846)

Kırcaali ili Ardino (Eğridere) İlçesi'ne bağlı Gorno Prahovo (Tosçalı) ve Dolno Prahovo (Amatlar) köyleri arasındaki yolun sağ tarafında birkaç yüzyıldan beri Müslümanların temel mabedi olan geniş caminin minaresi yükselmektedir. Yakın geçmişe kadar Doğu Rodoplar bölgesinde büyük manevi rol oynamış beşik çatılı tek katlı bir bina da güçlü etki yapıyor. Evet! Bu Müslüman maneviyatı, eğitim ve kültürünün canlı bir anıtı olan eski bir medrese binasıdır. Dolno Prahovo (Amatlar), Çernigovo (Karamustafalar) ve Başevo'ya (Hallar) otomobil ile veya yaya yolculuk yapan her bir yolcu tüm cami ve külliyeyi gözüyle görme imkanı buluyor. Avlunun orta yerinde yüksek minareli cami bulunuyor. Gorno Prahovo, Başevo ve Çernigovo köylerinden bazı yaşlı kişiler, medresenin camiden önce inşa edildiğini ve ilk önce mescit olarak adlandırıldığını söylüyor. İki odalık mescit, ahşap malzeme kullanılarak inşa edilmiş, çatısı sıradan taşlarla kaplanmış. Mescidin temelinin aslen Başevo köyünden olan o zaman için yüksek eğitimli biri tarafından atıldığı belirtiliyor. Bu zat Osmanlı İmparatorluğu'nun başkenti ve dört asırdan fazla (474) İslam eğitimi, kültür ve sanatının merkezi olan İstanbul'da ciddi bir dini eğitim görmüştür. Daha sonra aynı bu zat doğup büyüdüğü yere geri dönüp mescit kurarak dini öğretim ve eğitimin temelini atmıştır. Bu mescitte küçük, büyük, herkes Kur'an-ı Kerim'i ve bazı dua, ibadet ve merasimleri öğrenme fırsatı bulmuşlardır. Aynı kaynakların verdiği bilgiye göre iki kez ateşe verilen bu mescidin temellerinin üzerine taş duvarlarla ve çok odalı yeni bir bina inşa edilmiş ve medreseye dönüştürülmüş. Başka bir rivayete göre ise cami daha eski ve 15.yüzyılın sonunda veya 16.yüzyılın başında inşa edildiği sanılıyor. Medresenin ise 18.yüzyılın sonunda, ya da 19.yüzyılın başlarında kurulduğu söyleniyor. Ne yazık ki, cami ve medresesinin kuruluş yılını kanıtlayan ele geçirilmiş yazılı kaynaklar yok.

Medrese, cami ve külliyesinin bir parçası olup L şeklinde, uzun tek katlı bir binadan ibarettir. Beşik çatısı sıradan taşlarla kaplıdır. Kuzeydoğu-güneybatı yönünde kuruludur. Batı tarafından ana giriş kapısından caminin avlusu ve medreseye giriliyor. Bina bugünkü çağdaş görünümüyle sekiz küçük yatak odasından oluşur. Ana giriş kapıdan girince sağda yatak odası ve medresenin efendisi denilen hocanın dershanesi bulunuyor. En büyük olan son oda dikkati çekiyor, ilk önce bunun en büyük dershane olduğunu sandım, fakat daha sonra bu odanın üç küçük yatak odaya bölündüğünü anladım. Onarım çalışmaları esnasında iç duvarlar yıkılmıştır ve 1990 yılında kısa bir süre Kuran Okuma Kursu düzenlemek için kullanılmıştır. Demek ki, binada toplam 10 odadan 9'uzuna talebeler yerleştirilmiştir. Hücre denilen bu odaların her birinde medresedeki talebelerin ısındığı ve yemeklerini hazırladıkları ocaklar bulunuyormuş. Kireçle iyi sıvanmış dış ve iç duvarlar çamur harç kullanılarak kesme taşlarla örülmüştür. Okulun talebelerine molla deniliyormuş. Onlar ebeveynlerinin ısrarıyla burada eğitim görmek için gönderiliyorlarmış. Eğitim zorunlu değilmiş ve talebeler istedikleri zaman medreseden ayrılabiliyorlarmış. Talebelerin büyük bir kısmı çocuk ve gençlermiş. Fakat burada genellikle 25-30 yaş arasında genç erkekler de eğitim görebiliyorlarmış. Eğitimin geçici süreliymiş ve 3-4 ay kadar sürüyormuş, Ramazan ayı geldiğinde talebelerin ders çalışmaları olmuyormuş. Öğretim her takvim yılı organize ediliyormuş. Talebeler Bulgaristan'ın çeşitli yerlerinden ve Trakya Bölgesinin bazı köylerindenmiş. Medresenin efendisi, medresenin bütün faaliyetinden sorumlu zatmış. Gorno Prahovo (Tosçallar) köyünün eski imamı Hasan Ahmet Hasan bu medresede eğitim görmüştür. Babasının ısrarı üzerine bu okulda tam yedi yıl okumuştur. İmamla yapılan görüşmede medresenin teşkilatlandırılması ve faaliyeti hakkında değerli veriler tespit edildi. Mesela, talebelerin ortalama sayısı yıllara göre farklılık gösteriyormuş ve eğitime maksimum katılım 50-60 kişiye ulaşıyormuş. Medresede eğitimin amacı Arapça yazma ve okuma ve Kur'an-ı Kerim'in (Mushaf) öğrenilmesiymiş. Bununla birlikte Arapça yazılı başka dini kitaplar da öğreniliyormuş. Efendinin, eğitim diplomasına sahip ciddi din eğitimi almış biri olması şartmış. Bununla birlikte dürüst olup, dindar olması ve yerli halk arasında büyük bir itibar sahibi ve sayılan biri olması gerekirmiş. Medresenin efendisi, Cemaat İslamiye adını taşıyan Cami Encümenliği tarafından göreve atanırmış. Medresede hocalık yapan dört hocadan üçünün isimleri biliniyor. Onlardan biri medreseyi kuran Tırna köyünden Mustafa Efendi. Diğerleri 1912 yılında vefat eden Hacı İsmail Efendi ve medresenin son efendisi olan 1936 yılında vefat eden onun küçük kardeşi Hafız Abdurrahman Efendi. İlginçtik ki, Hoca efendi en iyi talebeyi kendi yardımcısı yapıyormuş. Kuran-ı Kerim kitabını çok iyi öğrenen ve bütünüyle ezbere bilenlere hafız unvanı veriliyormuş. Medrese ve cami kendi zamanında bir manevi merkezi olduğu gibi, aynı zamanda ticaret merkeziymiş. Çevresinde dükkanlar, kasaphane ve kafeler bulunuyormuş. Cuma namazı sırasında ve Ramazan ile Kurban bayramlarında ülkenin çeşitli yerlerinde dağlı dost, yakınlar ve akrabalar burada görüşüyorlarmış. Yerel nahiye binası burada bulunuyormuş, fakat 1912 yılında Balkan Harbi'nden sonra Dolno Prahovo köyü nahiye merkezine dönüştürülmüş.

Medresesinin faaliyeti gönüllülük esasına dayalı yapılıyormuş. Gerekli mali ve maddi kaynaklar, ı talebelerin ebeveynleri ve etraf köyler ve mahallelerden zengin ve söz sahibi kişiler tarafından sağlanırmış. Ramazan ve Kurban Bayramı sırasında fakir, zengin, herkesin imkanları dahilinde büyük bağışlar yapılıyormuş.

Medresenin İslami eğitim kurumu olarak çok büyük önemi var. Bu medrese her yıl bölgeden ve yurt içinden çocuk ve gençlerin eğitim görmesine imkan sunan civardaki tek kurummuş. Kuran'dan başka, talebeler önce temel bir ders olarak okuma yazmayı ve basit aritmetik işlemleri yapmayı öğreniyorlarmış. Bu bölgenin 19'uncu ve 20.yüzyılın ilk yarısında sosyal, ekonomik ve kültürel gelişimi düzeyi dikkate alınarak olurmuş.

Hakkıyla medresenin bölgede eğitim ve kültürün gelişmesinde olumlu rol oynadığını söyleyebiliriz. Talebeleri hoca veya köy camilerinde imam olmak için gerekli bilgilere sahip oluyorlarmış. Okuma yazmayı ve basit aritmetik işlemler ve bilgileri elde etmeleri onların gelecekte tüccar ve zanaatçı olarak işlerini daha kolay yapmaları için yardımcı oluyormuş. Medresenin faaliyetine resmi olarak 1935 yılında son verilmiştir ve bir yıl son olarak hocalık yapan Hafız Abdurrahman Efendi vefat etmiştir.

Medreseden 100 metre kuzeyde dikdörtgen şeklinde kırma çatı ile örtülü bir odalı yapı bulunuyor. Bu yapı medresenin ilk hocası olarak bilinen Mustafa Efendi'nin türbesidir. Türbenin sağ tarafından yakın yakına iki mezar bulunuyor. Bu mezarların medresenin efendilerine ait oldukları sanılıyor. Türbeye kuzeydoğu taraftan ahşap bir kapıdan giriliyor. Binanın iç kısmında ortada Mustafa Yusuf Efendi'nin mezarı bulunuyor. Batıda iç duvara Türkçe yazılı özel bir tabela asılmıştır.

Tabelada şu yazıyor: "Muhterem cemaat, bu türbenin tamirine sebep olan hayırsever Müslüman kardeşimiz Murad Bekiroğlu, elini bu türbeden çekmeyip bütün bu duruma getiren şahıs kendisidir. Allah'tan uzun ömürler, sağlıklı günler dileriz, ne amacı varsa ersin. Türbenin içinde yatan merhum Mustafa Yusuf Efendi hicri 1262, miladi 1846 yılında vefat etmiştir. Allah'tan rahmet dileriz".

En sonunda cami, medrese ve türbeyi ziyaret etmek isteyen her meraklı yolcu veya turiste bu yerin kuzeydoğusunda 300-400 metre uzakta bulunan tepeye çıkıp muhteşem ve unutulmaz manzarayı izlemelerini dilerim. Bu manzara yeşile bürünmüş görüntüsü, güzel ve narin bahar çiçeklerinin harika kokusu ile güzel, açık ve güneşli havada daha da güzel oluyor.

YAZININ KAYNAĞI: KIRCAALİ HABER GAZETESİ

Şumnulu mücadele adamı, ressam Embiya Çavuş ahirete göçtü. Mekanı cennet olsun!

 

ÖZGEÇMİŞ

Embiya Çavuş (1926-2022)

Embiya Çavuş, Bulgaristan'ın Şumnu ili Mahmuzlu köyünde (Todor İkonomovo) 1926 yılında doğdu. 1937'de Kemallar şehrinde bir yıl olmak üzere ruştiye (ortaokul), 1938-1941 yılları arası Şumnu ilinde medrese eğitimini tamamladı. Okul hayatı devam ederken resme merak sarmıştı ve amatör çalışmalarda bulunmuştu. 1944 yılında Ermeni asıllı okul müdürünün hışmına uğrayarak ilelebet Bulgaristan eğitim sisteminden mahrum bırakılmıştı. Ancak 1945 yılında komünist rejimin başa gelmesiyle eğitim sistemine geri alındı. 1945 yılında Nüvvab (lise) okuluna başladığında, Türk okulları kapatılmıştı. Bunun üzerine beş arkadaşıyla birlikte sonradan Türkiye tarafından tescil edilecek olan "Bulgaristan Türklerinin Varlığını Benliğini Koruma Teşkilatı'nı kurdu. 1946 yılında kırk beş günlüğüne çalışma kampına gönderildi. 1947 yılında Gümülcine dönüşünde askeri istihbarat alanında (RO) yaralanmış olarak bulunup Varna'ya gönderildi. Varna'da işkencelerle geçen bir yılın ardından; 1948 yılında teşkilat kurmaktan, casusluktan ve Tito ile Georgi Dimitrov'a suikast girişiminde bulunmaktan ölüm cezasına çarptırıldı. 1949-1956 yılları arasında "ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası" ile Belene'de kaldı. Batı dünyasının baskıları sonucu komünizmin birçok ağır hapishanesi kapatılırken, kendisini önce Plevne'ye sonra Sofya'ya naklettiler. 1963 yılında şartlı salıvermeden yararlanarak serbest kaldı.

1965 yılında Yenipazar'daki porselen fabrikasına porselen uzmanı olarak işe başladı. Porselenden tablolar, vazolar yapmaya başlamıştı. Çalışmalarını büyük bir titizlikle yapıyor ve sanatında doruğa tırmanıyordu. Eserleri Almanya, İngiltere, Finlandiya ve S.S.C.B'de sergilendi. 1974 yılında Polonya'ya, 1976 ve 1977 yıllarında S.S.C.B'ye davet edilerek porselen konusunda istişarelerde bulundu.

1979 yılında arzu ettiği anavatanı Türkiye'ye yarı mübadale sonucu geldi. Dış İşleri Bakanlığı'ndaki kısa bir çalışma evresinden sonra İzmir'e yerleşti. 1985 yılında İzmir Balkan Göçmenleri Kültür Dayanışma Derneği'nin (BAL-GÖÇ) kurucu üyesi olarak dernek faaliyetlerine resmettiği eserleri ile başladı. 1999 yılına  dek BAL-GÖÇ'te başkan yardımcılığı görevinde bulundu. 1999 yılında Celal Öcal le birlikte Türk Dünyası Insan Hakları Derneği'ni kurdu. Halen fahri başkan sıfatındadır Ayrıca, ABD Balkan Ülkeleri İnsan Hakları Konseyi, Amerikan İnsan Hakları Derneği New York Bulgaristan Türkleri Derneği ve Amerikan-Türk İslam Kültür Derneği üyelikleri görevlerinde bulunmaktadır.

Yirmi bir yıl içinde aralarında ABD (New York, Washington Elçilikleri ve BM Teskilatı) ve Kanada'da (elçilik) olan, yüz bir resim sergisi açılışında bulunmuştur. Evli ve bir kız çocuk babasıdır.

Eserleri:

1. Yaşadıklarımız Bir Daha Yaşanmasın

2. Bulgaristan'da Türk Olmak

Bulgaristan Milli Meclisinde Türk Milletvekilleri (1902-1903)

 

Stoyan Danev (1902-1903) hükümeti döneminde
Bulgaristan Milli Meclisinde Türk Milletvekilleri.
Arka sıra soldan sağa: Mustafa Efendi (Şumnu), Mehmed Ali Giray (Osmanpazarı), Ömer Efendi (Yeni Pazar), Mustafa Efendi (Eski Cuma), Osman Efendi (Tutrakan)
Ön sıra: İsmail Hakkı Bey (Provadiya), Tosun Bey (Pazarcik), Osman Bey (Akkadınlar), Hacı Necip Bey (Razgrad), Halid Bey (Tervel), Ethem Efendi (Tutrakan).

HASKÖY, LYASKOVETS KÖYÜNDE DEMİR BABA TÜRBESİ

Akdere (Byala Reka) Türbesi, Şumnu

Kaynak: Tayfun Mehmed feysbuk hesabı. 
Türbe 2019 yılında restore edilmiştir. 

 

BULGARİSTAN'DA MEVCUT OLAN TEKKE VE TÜRBELER

 

Sinan Dede Türbesi, Sinan Köyü, Dve Mogili, Rusçuk

 

Yıllardan Sonra (Hikayeler), Kemal Bunarcıef

Yıllardan Sonra,
Kemal Bunarcıef
Narodna Prosveta Yayınevi, Sofya 1968
112 sayfa
Görseller İbram Ahmed Bey'in feysbuk hesabından iktibas edilmiştir. 

Yiğitlik Özüdür Yiğidin (Efsaneler), Hasan Karahüseyinov - Karaoğlan

 

Yiğitlik Özüdür Yiğidin (Efsaneler),
Hasan Karahüseyinov - Karaoğlan
Narodna Prosveta Yayınevi, Sofya 1968
150 sayfa
Görseller İbram Ahmed Bey'in feysbuk paylaşımından iktibas edilmiştir. 

Arif ve Ramzina, Bonço Nesterov (Pomaklar hakkında yazılmış roman)

 

Bonço Nesterov
Arif ve Ramzina 
Voenno izdatelstvo (Askeri yayınlar), Sofya 1960, 288 sayfa

SABRİ TATOF'UN İKİ ARADA İSİMLİ ROMANI, SOFYA 1967

 

Sabri Tatof
İki Arada (Roman)
Narodna Prosveta Yayınevi
Sofya 1967
384 sayfa

SABRİ TATA KİMDİR?

Sabri Tata, Bulgaristan Türkü yazar. Torlak kasabasında doğdu. Bulgaristan'da ve Türkiye'de Türkçe olarak bir hayli kitap yayınladı. Türklere uygulanan ad değiştirme kampanyasında Anjina Pektoris'e yakalandı ve pek çok Bulgaristan Türk aydını gibi oda kurtuluşu Anavatan Türkiye'ye sığınmakta buldu. Vikipedi

Doğum tarihi: 20 Ekim 1925

Ölüm tarihi ve yeri: 20 Ağustos 2010, İstanbul

RAZGRAD İLİNE BAĞLI LOCVA KÖYÜNDE HATİM MERASİMİ (1990'LAR)

 

1990'lı yılların başında Hafız İskender Hoca'nın (d. 1920-ö. 1998) okuttuğu talebelerin Hatim Merasimi. Yer: Locva (Glocevo) köyü, Razgrad. Kaynak: Feysbuk, İstoriya na Glodjevo sayfası

SABRİ MEHMED CON, HAYATI VE ESERLERİ

SABRİ MEHMED CON, HAYATI VE ESERLERİ

Sabri Hoca’yı ihata edebilmek güçtür. Hakseverdir, yanlışın karşısındadır. Türkçe’nin doğru düzgün yazılmasında titizdir. Sabri Hoca ile henüz yüz yüze tanışmamış isek de sosyal medya araçları ile yazışır, fikir teatisinde bulunuruz.

Sabri Con, 1940 yılında Tırgovişte’nin Treskavets köyünde dünyaya gelir. Henüz 4 yaşında iken İkinci Dünya Harbi’nde babasını kaybeder. Çocukluğu çok zor şartlar altında geçer. 1976 yılında Sofya Üniversitesi’nin Doğu Dilleri Fakültesi bölümünden mezun olur ve öğretmenlik hayatına atılır. (Kendisine “Hoca” olarak hitap etmemizin sebebi öğretmen olmasındandır. Cami hocasına “imam” denir.) Yeni Işık gazetesinin Tırgovişte muhabirliğini yapar. 1982 yılında Bulgar komünist Partisi karşıtı ve milliyetçi eylemleri sebebiyle hem partiden hem öğretmenlikten atılır. Demokrasi gelince Gorna Hubavka köyü muhtarlığına getirilir ve 1991 yılında Omurtag şehrinde 19 yıl sonra okulda Türkçe dersleri verir.

Sabri Hocanın büyüklü küçüklü 15 tane basılmış kitabı vardır. Yazma halde basıma hazır ise 17 kitabı bulunmaktadır. Basılmış olanlar şunlardır: Bir Varmış Bir Yokmuş: Gerlova ve Tozluk Masalları (Hasan Yakup ile birlikte) (1997); Türk Masalları (Турски Приказки) (Hasan Yakup ile birlikte) (2000); Ah,  Sevilcan: Bağrı yanık bir anne kızını anlatıyor (2001); Нашето Герлово: Демографски и Етнографски Проучвания (2001); Ulu Çınar: Karagözköylü Hüseyin Pehlivan (2001); Ağlarken Gülmek: Fıkralar ve Özlü Sözler (2003); Gökte Güneş, Yerde Güreş (2003); Aşkolsun Bize: Minyatür Öyküler ve Feyletonlar (2003); Şaka Değil: Köy Hayatından Gerçekler (2003); Hüseyinler /Хубавка/ (2009): Kız Ana Tekkesi-Момино (2009); Aşk Bahçesi: Derleme (2009); Kasırgalar /Трескaвeц/ (Enver Kasırgalı ile birlikte 2010), Adaletin Bu Mu Dünya? Tarihe Not Düşmek: 1989 Göçü Kitap Serisi (2013); Gerlova ve Tozluk Türkleri (2020).

Görüldüğü gibi masaldan güreşe, köy tarihlerinden asimilasyon süreçlerine kadar birçok alanda eser veren yazar büyüğümüzün basılmamış kitaplarından özellikle Tozluk Kartalı: Sincaf romanını, A’dan Z’ye kendi hayatını anlattığı Ateş, Su ve Ötesi ile özlü sözler derlemesi olan Ana Sözler adlı kitaplarını da anmak ve gün yüzü görmeleri temennisinde bulunmak istiyorum.

Bulgaristan’da Türklerin yoğun olarak bulundukları Deliorman, Dobruca, Rodoplar gibi önemli coğrafi bölgelerinden biri de Gerlova’dır. Yazarımızın memleketi olması hasebiyle bu bölge ile ilgili yaptığı çalışmalar çok değerlidir. Gerlova ve Turzluk Türkleri adlı son eserini henüz mütalaa etme imkanımız olmadı fakat 2001 yılında Sofya’da Bulgarca olarak basılan Naşeto Gerlovo – demografski i etnografski prouçvaniya [Bizim Gerlova – demografik ve etnografik araştırmalar] adlı eserinin içeriğine dair bazı bilgileri paylaşmak istiyorum. İlk önce “Gerlovo” adının nereden geldiğini araştıran yazar bu konuda söylenmiş tüm tezleri verdikten sonra şimdi mevcut olmayan Geril adında bir kasaba kurucusunun adından geldiği ve zamanla bu adın Gerlovo’ya dönüştüğü sonucuna varıyor. Bu bölge Omurtag, Vırbitsa, Tırgovişte ve Kotel belediyelerine bağlı 61 köyden meydana gelir. Gerlova’nın en eski yerleşim yerleri Vardun, Vırbitsa ve Tiça köyleridir. Fakat “Gerlova denince Obitel (Büyük tekkeler), Obitel denince Gerlova” anlaşılırmış, buna göre bölgeyi en iyi temsil eden köyün Obitel olduğu anlaşılıyor. Gerlova’nın kahir ekseriyetini Türkler oluşturuyor. Bulgar ve Romanlar da var. Osmanlı zamanında 19. Yy’ın ikinci yarısında Çerkez iskânı da olmuş. 1960’lı yıllarda Pomakların zorla isimlerinin değiştirildiği dönemde güney bölgelerden Tserovişte, Plıstina, Rıtlina, gorno ve Dolno Novkovo ve Ugledno’ya iç göç olmuş ve burada Pomak nüfus zamanla artmıştır.

Gerlova bölgesinde Vranikon (Karaatlar) köyünde İstanbul medreselerinde eğitim görmüş Davud Hoca’nın açtığı medrese (1918-1947) meşhur olup burada birçok genç tahsil görmüştür. Burayı bitirenler Şumnu'daki Nüvvab’a devam etmişlerdir. Gerlova köylerinden 63 öğrenci Nüvvab’ın lise kısmından 8 genç de yüksek kısmından mezun olmuştur. Çerkovnalı İslam bilgini Mustafa Hilmi Bilginer, şair ve düşünür Mehmed Fikri, yazar Niyazi Hüseyin Bahtiyar, prof. Ganço Papurov; pehlivanlar Mustafa Zambak, Hüseyin Yangöz, Koca Mehmed, Ahmet Pehlivan, Yetim Mehmed, Efraim Kamber Gerlovanın meşhur isimlerinden bazılarıdır.

Sabri Hocamıza sağlıklı huzurlu ömürler dileyerek bu değerli eserinden Sarsıplı Türküsüyle size veda etmek istiyorum.

Sarsıplı çukur içinde

suyu bardak içinde

Sarsıplı’dan kız alan

canı Cennet içinde.

Sarsıplı’nın kavakları

alaca yaprakları

sen orada ben burada

çınlasın kulakları.

Gidin Bulutlar gidin

yârime selam edin

yârim uykuda ise

uykusunda terkedin.

Denizde kayan balık

yüreğim sana yanık

ben konuşmayı isterim

burası kalabalık.

Köprü altında diken

yakma beni gül iken

Mevlam da seni yaksın

Üç günlük gelin iken.

Sarı sarı kamışlar

avluya dayamışlar

ister al ister alma

Seni bana yazmışlar.  

Basri Zilabid Çalışkan

 

Revnakoğlu'nun İstanbul'unda Haydar Cemil Baba ve BTG sitemize atıf

 

Şumnu'da basılmış bir ilkokul ilmihali

İsmail Hakkı

Müslümanlık (İlmihal)
İbtidaî 3. sınıfa mahsustur.
Dini ve tarihi malumat, ahlak ve sa'yu amel nokta-i nazarından tertip olunmuştur. 

Bulgaristan Muallimin-i İslam Cemiyetinin 12. Kızanlık kongresince mekteplerimizde okutulmak üzere kabul olunmuştur.  
Şumnu Terakki Matbaası, 1921-1337